در اوايل بحث در مورد تعاريف ، چندين اصطلاح را شناسايي کرديم که مربوط به چگونگي تعهد يک شرکت در بين المللي است. در اينجا ما بر روي اين مفاهيم گسترش مي دهيم و دليل اصلي اين روند را توضيح مي دهيم. دو نکته بايد ذکر شود. در مرحله اول ، روند به ترتيب "کمترين ريسک و سرمايه گذاري" به "بيشترين مشارکت" رتبه بندي مي شود. دوم ، اينها وماً مراحل پي در پي نيستند ، حتي اگر صادرات ظاهراً به عنوان ورودي اوليه متداول باشد.
بنگاه ها معمولاً با احتياط به دخالت در بازاريابي بين المللي نزديک مي شوند و به نظر مي رسد يک چرخه حيات اساسي وجود دارد که داراي يک سري عوامل مهم موفقيت است که با حرکت يک شرکت در هر مرحله تغيير مي کند. بويژه براي بنگاه هاي کوچک و متوسط ??بويژه صادرات همچنان اميدوار کننده ترين گزينه براي تلاش براي بازاريابي تمام عيار بين المللي است ، زيرا به نظر مي رسد درجه اي از کنترل بر ريسک ، هزينه و تعهد منابع را ارائه مي دهد. در واقع ، صادرات ، به ويژه توسط بنگاه هاي کوچکتر ، اغلب به عنوان پاسخي براي سفارش غيرمستقيم در خارج از کشور آغاز مي شود - اينها معمولاً کمتر ريسک پذير هستند. بنابراين ، امکانات زير وجود دارد:
بازاريابي داخلي. اين امر شامل مي شود كه شركت در يك محيط بيروني كاملاً غيرقابل كنترل كه از ساختارهاي مختلف اقتصادي ، رقبا ، ارزشهاي فرهنگي و زيرساختهاي قانوني در درون سياسي خاص و يا خاص ساخته شده است ، يك سري از متغيرهاي كنترل پذير مانند قيمت ، تبليغات ، توزيع و محصول را دستکاري كند. مرزهاي کشور جغرافيايي.
بازاريابي بين المللي. اين شامل شرکتي است که در چندين بازار فعاليت دارد و در آن متغيرهاي غيرقابل کنترل نه تنها بين يک بازار و بازار ديگر تفاوت قابل توجهي دارند ، بلکه عامل قابل کنترل در قالب ساختار هزينه و قيمت ، فرصت هاي تبليغاتي و زيرساخت هاي توزيع نيز تفاوت زيادي دارد. .
بازاريابي صادراتي در اين حالت شرکت کالاها يا خدمات خود را در مرزهاي ملي / سياسي به بازار عرضه مي کند. به طور کلي ، صادرات روشي ساده و کم خطر براي ورود به بازارهاي خارجي است. شرکت ها ممکن است به دلايل مختلف صادرات محصولات را انتخاب کنند. اول ، محصولاتي که در مرحله بلوغ چرخه زندگي داخلي خود قرار دارند ، ممکن است فرصتهاي جديد رشد را در خارج از کشور پيدا کنند ، همانطور که پرير تصميم گرفت در ايالات متحده اين کار را انجام دهد. دوم ، برخي از بنگاهها به جاي توليد محصولات جديد ، گسترش با صادرات محصولات فعلي را کم خطرتر و سودآورتر مي دانند. سوم ، بنگاه هايي که با تقاضاي داخلي فصلي روبرو هستند ، ممکن است تصميم بگيرند محصولات خود را به بازارهاي خارجي بفروشند وقتي اين محصولات "در فصل" باشند. سرانجام ، برخي از بنگاهها ممکن است صادر کنند products محصولات را انتخاب کنند زيرا در خارج از کشور کمتر رقابت وجود دارد.
يک شرکت مي تواند محصولات خود را از يکي از سه راه صادر کند: صادرات غير مستقيم ، صادرات نيمه مستقيم و صادرات مستقيم. صادرات غير مستقيم روشي متداول در بين بنگاه هايي است که تازه صادرات خود را آغاز مي کنند. فروش ، اعم از خارجي يا داخلي ، با فروش داخلي رفتار مي شود. تمام فروش ها از طريق بخش فروش داخلي شرکت انجام مي شود ، زيرا هيچ بخش صادراتي وجود ندارد. صادرات غير مستقيم شامل سرمايه گذاري بسيار اندکي است ، زيرا نيازي به نيروي فروش در خارج از کشور يا ساير انواع مخاطبين نيست. صادرات غيرمستقيم همچنين ريسک کمي را شامل مي شود ، زيرا واسطه هاي بازاريابي بين المللي از بازار آگاهي دارند و اشتباهات کمتري نسبت به فروشندگان دارند.
در صادرات نيمه مستقيم ، يک صادرکننده آمريکايي معمولاً تماس را از طريق نمايندگان ، واسطه هاي تجاري يا ساير توليد کنندگان در ايالات متحده آغاز مي کند. چنين صادرات نيمه مستقيم مي تواند به روش هاي مختلفي انجام شود: (الف) مدير صادرات ترکيبي ، يک واسطه گر داخلي که به عنوان يک بخش صادرات براي چندين شرکت غيرمستقيم عمل مي کند. (ب) نماينده صادرات سازنده (MEA) بسيار شبيه نماينده توليد کننده در تنظيمات بازاريابي داخلي است. (c) يک انجمن صادراتي Webb-Pomerene ممکن است همکاري را براي تبليغات محدود کند ، يا ممکن است صادرات محصولات اعضاي اين انجمن را کنترل کند و (د) صادرات piggyback ، که در آن يک توليد کننده (حامل) که داراي امکانات صادراتي و کانال هاي توزيع در خارج از کشور است ، صادرات يک شرکت ديگر (سوار) غيرقابل رقابت اما مکمل را کنترل مي کند.
هنگامي که صادرات مستقيم وسيله ورود به بازار خارجي است ، توليدکننده يک واحد صادراتي را براي تأسيس مستقيم يک فيلم خارجي تأسيس مي کند. توليد کننده صادر کننده تحقيقات بازار را انجام مي دهد ، توزيع فيزيکي ايجاد مي کند و کليه اسناد و مدارک لازم صادراتي را بدست مي آورد. صادرات مستقيم نياز به سرمايه گذاري بيشتر دارد و همچنين خطر بيشتري را به همراه دارد. با اين وجود ، بازده بالقوه بيشتري و کنترل بيشتر برنامه بازاريابي خود را نيز فراهم مي کند.
بازاريابي چند مليتي. در اينجا فعاليتهاي بازاريابي يک سازمان شامل فعاليت ها ، منافع و يا فعاليتهايي در بيش از يک کشور است و در آنجا نوعي تأثير يا کنترل فعاليتهاي بازاريابي از خارج از کشور وجود دارد که در آن کالاها يا خدمات واقعاً فروخته مي شوند. به طور معمول هر يک از اين بازارها مستقل و يک مرکز سود تلقي مي شوند
بازاريابي جهاني. کل اين سازمان با هدف دستيابي به يک مزيت رقابتي جهاني در انتخاب و اکتشاف فرصتهاي بازاريابي جهاني و منابع مارشال در سراسر جهان متمرکز است. هدف اصلي شرکت دستيابي به هم افزايي در کل عملکرد است ، به گونه اي که با بهره گيري از نرخ هاي مختلف ارز ، نرخ ماليات ، نرخ کار ، سطح مهارت و فرصت هاي بازار ، سازمان به طور کلي از کل مبلغ بيشتر خواهد بود قطعات آن
بدين ترتيب Toyota Motors بعنوان يک بازارياب داخلي شروع به کار کرد و سرانجام اتومبيل هاي خود را به چند بازار منطقه اي صادر کرد ، به يک بازارياب چند مليتي تبديل شد و امروز يک بازارياب جهاني واقعي است که در حال ساختن کارخانه هاي توليدي در کشور خارجي و همچنين استخدام نيروي کار محلي ، با استفاده از آژانس هاي تبليغاتي محلي و رعايت نکات فرهنگي اين کشور. همانطور که از يک سطح به سطح ديگر منتقل شد ، نگرش به بازاريابي و فلسفه اساسي تجارت نيز مورد بازنگري قرار گرفت.
درنهايت ، بازارياب موفق کسي است که به بهترين وجه قادر به کنترل ابزارهاي کنترل شده در بازاريابي در محيط غيرقابل کنترل است. دليل اصلي عدم موفقيت در بازاريابي بين المللي ناشي از شرکتي است که تحقيقات لازم را انجام ندهد و در نتيجه سوء تفاهم در مورد تفاوت ها و تفاوت هاي ظريف محيط بازاريابي در داخل کشور مورد نظر باشد.
درباره این سایت